kimsenin bilmediği bir yer var bu şehirde hiç ayak deymemiş, tüm renkleri ve sevdiğimiz ne warsa bulabileceğimiz bir yer.
bazen gözlerimin içinde görüyorum resmini aynam çatlıyor yavaş yavaş. korkmuyorum kesilmekten, kanamaktan korkmuyorum hiç. üstüme geliyor cam kırıkları. hala kimsenin görmediği giremediği saklı gizemlerim var içimde. asla rengi griye dönmeyen parlak renklerim. kimseye göstermediğim sevgilerim var. kimseye vermediğim sırlarım.
belki açarsın kapılarımı yavaşça, canımı yakmassın hiç. tüm renklerimi seversin belki ve tüm sevdiklerimi. içimde kalmak istersin biraz daha ben olabilmek için.
belki birlikte gideriz o kimsenin gitmediği yerlere. belki sen O sundur kimbilir.
belkide hiçkimse. yoldan geçen herhangi biri.
keşke sen,o ya da bir başkası açabilse kapılarımı, pencerelerimden sarkan yalnızlıklarımı elleriyle içeri alsa tekrar. intahar ediyorlar yavaş yavaş.
tozlanmak üzere olan yarınlarımı temizlese ve bembeyaz bir örtü örtse üstüne. beyaz görse gözleri hep beni simsiyah olmama rağmen. ve hiç gitmese...
ne sıkıcı olurdu, ekşın olsun ekşın ben zoru seviyorum bebeğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder