23 Mayıs 2010 Pazar

ellerimde...

canım yanıyor senin büyüklüğünde
keşke biraz daha az acısaydın
keşke yokluğun,varlığın kadar büyük olmasaydı içimde

ellerimi sımsıkı tuttun,sanki hiç bırakmıcak gibi,sanki bizi kimse ayıramaz gibi
sanki birbirimize yasak ve uzak değilmiişiz gibi...
sadece seni görebiliyodum onca sorunun,olmazların içinde
hep olur gibi geldin bana
çünkü sevgi,büyük bir histi bizim için
ya da ben öyle sandım

sen giderken
ben arkandan bağırmak istedim
geri dön istedim,hiç gitme...
dönersin zannettim,gitmessin
bana sarılmadan,sevdiğini söylemeden
öyle mutsuz bırakmassın beni zannettim...
tüm diğer zannettiklerim gibi...

koskocaman dı hayallerim,bahçesindeydik bir evin
ben koşturup duruodum,herşey o kadar normaldi ki ve yerli yerinde,bozmak istedim düzeltmek için.çünkü tekrar yaparsam mutlu olurum sandım.
oyunlar oynadım hep kendimce.kendimi attım,bozdum,sattım...sonra da büyük bi aceleyle tamir etmeye kalktım.hep bişeyler eksilsede dewam ettim oynamaya.mutlu olmak için mutsuzluk gerekliydi önce.başka biri mutlu edemezdi,başka birinin üzemeyeceği gibi...

büyük bir parçamı feda etmeliydim,kalbimi...
kurban ettim...
mutluluğa gebeydi çünkü insanoğlu.her verilen karar bunun uğrunaydı...
mutlu etmek karşındakini,bu bile mutlu olmamıza bağlıydı çünkü...

oda oda hayallerim oldu,
her yerine yeni renkler yeni giysiler koydum.senin içinde henüz yer almadığın yeni acılar ve küçük mutluluklar.
herşeyin birbirini takip ettiği,sıralamaya soktuğum bir hayatın içinde.

seni doğurdum sonra,üzerine görmek istediklerimi ekleyerek
kusurlarını hiç edip,tüm mükemmelliklerini ortaya dökerek
kapılarım açıktı
odalarıma girdin tek tek
sen sandım gördüğüm,soluduğum ve hissettiğim tüm mevsimleri
sen mevsimlerimi yok ederken tek tek...

sen giderken baktım sana arkandan
mevsimlerimi,günlerimi,aylarımı geri vermeni istedim
odalarımda ki kalabalık yalnızlıklarımı
küçük mutluluklarımı
büyük sandığım acılarımı geri vermeni istedim
sustum,
çığlık çığlığa sessizliğimle...

ve bil istedim;
sen, benim gerçekleşmeyecek en büyük hayalim,dileğimdin.arkasından mutluluk getirmicek olan en büyük mutsuzluğum...sen benim,kendime verdiğim en büyük zulm en büyük işkenceydin...

1 yorum:

  1. güzel duygu yüklü bir yazı çığlıkların sessiz olanı daha etkilidir sevgi ve dostlukla..

    YanıtlaSil